ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Τη βδομάδα που μας πέρασε γίναμε, για άλλη μια φορά, μάρτυρες ενός στημένου παιχνιδιού με «κλέφτες κι αστυνόμους». Από τη μια, το θέατρο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με πρωταγωνιστές ένα συνονθύλευμα «καταληψιών» και τη διοίκηση του ιδρύματος, από την άλλη κάτι σποραδικές επιθέσεις με γκαζάκια σε άλλες περιοχές και σαν κερασάκι στην τούρτα, μια μέρα πριν την πανεργατική απεργία, συγκλήθηκε εκτάκτως το ΚΥΣΕΑ να συζητήσει μέτρα ενίσχυσης των δυνάμεων καταστολής...

Με διάφορους τρόπους, φρόντισαν πάλι, να παίζει διαρκώς το δίπολο «βία» και «ανάγκη μέτρων». Το πρώτο σκέλος του δίπολου, άλλοι το ονομάζουν εγκληματικότητα, άλλοι το πλασάρουν ως κίνημα. Δεν είναι τίποτα από δύο. Είναι στην πραγματικότητα το άλλοθι, είναι μια καλή δικαιολογία για να ακολουθήσει το δεύτερο μέρος του δίπολου, η ένταση της καταστολής. Από το Δεκέμβρη μέχρι τώρα έχουμε ήδη δει αποφάσεις για περιπολίες της αστυνομίας με σκυλιά, νέο σώμα («ομάδα Δ») καταδίωξης με μηχανάκια, ποινικοποίηση της κουκούλας, αίτημα για πλήρη λειτουργία και αξιοποίηση του υλικού των καμερών παρακολούθησης κ.ά.

Μπορεί όλα τα κομμάτια του παζλ να μην έχουν τοποθετηθεί ακόμα στη θέση τους, η εικόνα όμως έχει αρχίσει να σχηματίζεται.

Το θέατρο στο ΑΠΘ

Για παράδειγμα, ακόμα κι αν δεν είναι κανείς υποψιασμένος περί της καθημερινότητας στο εσωτερικό των πανεπιστημίων, μπορεί να ψυλλιαστεί το στημένο του πράγματος στο ΑΠΘ, παρακολουθώντας την αλληλουχία των γεγονότων:

Ενα συνονθύλευμα ομάδων (λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές», μαζί με φοιτητές από ΕΑΑΚ και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) κάνουν κατάληψη για 15 μέρες περίπου στο κτίριο διοίκησης του ιδρύματος, χωρίς καμιά απόφαση συλλογικού οργάνου και προσπαθούν να αντλήσουν νομιμοποίηση, λέγοντας ότι δήθεν κινητοποιούνται για τα προβλήματα των εργαζομένων στο ίδρυμα μέσω εργολάβων.

Η πρυτανεία δίνει ένα τελεσίγραφο για τη λήξη της κατάληψης μέχρι την Τρίτη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να προχωρήσει και σε πρόσκληση του εισαγγελέα και των δυνάμεων καταστολής για να τερματίσει την κατάληψη.

Τελικά, σε ανοιχτή Σύγκλητο την Τρίτη το συνονθύλευμα και η πρυτανεία τα βρίσκουν, καταλήγοντας σε μια - δυο προτάσεις που διαιωνίζουν το πρόβλημα των εργολαβικών εργαζομένων.

Την Τετάρτη, τα συγκροτήματα του Τύπου μέμφονται την πρυτανεία, γιατί δεν κατέφυγε σε δραστικά μέτρα καταστολής, μιλούν για «δειλία» κ.ο.κ.

Και... όλως τυχαίως, εμφανίζεται μια άλλη ομάδα «κουκουλοφόρων» να μπαίνει στο χώρο που στεγάζεται το δίκτυο των υπολογιστών του ιδρύματος και να τα κάνει γυαλιά - καρφιά! Ετσι. Για να υπάρχει πάντα η δικαιολογία των «εκτρόπων», για να μένει «ζεστό», «ανοιχτό», το ενδεχόμενο της επέμβασης και καταστολής. Για να γίνει σε λίγο έως και λαϊκό αίτημα, του «φορολογούμενου» που του καταστρέφουν τη «δημόσια περιουσία», το... «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω»!

Κι ανάμεσα σε όλα αυτά πλανιέται μια λέξη: Ασυλο. Κι ένας στόχος της άρχουσας τάξης: Να ξεμπερδεύουμε με αυτό.