«ΑΙ ΒΟΥΛΑΙ» ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΤΟΥΣ

Για να σκεφτούμε ποιοι είναι. Είναι αυτοί που κάθε τρεις και λίγο μας παραδίδουν μαθήματα περί του «Ναού της Δημοκρατίας» τους. Που ενδύονται το ύφος του περισπούδαστου δημοσιολόγου για να υπεραμυνθούν υπέρ «θεσμών». Που παρουσιάζουν τη Βουλή σαν το πεδίο έκφρασης της «λαϊκής κυριαρχίας», με τους ίδιους να διασφαλίζουν, τάχα μου, την ανεμπόδιστη εκδήλωση της λαϊκής βούλησης.

Αλλά, πότε η λαϊκή βούληση τάχθηκε υπέρ της παραγραφής των σκανδάλων, όπως μαζί έχουν ψηφίσει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μέσω του νόμου περί (μη) ευθύνης υπουργών;

Πότε μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας; Οταν, οι «γαλάζιοι», υπόσχονται «μετωπική σύγκρουση με τη διαφθορά», αλλά στέλνουν υποθέσεις (υποκλοπές, απαγωγές, καρτέλ) στο αρχείο και κλείνουν τη Βουλή πριν της ώρας της, ώστε να επιταχυνθεί ο χρόνος παραγραφής για Βατοπέδια, «Ζήμενς», «Γερμανός», «υπόθεση Παυλίδη». 'Η όταν, οι «πράσινοι», διακηρύσσουν «όλα στο φως», αλλά δηλώνουν «περήφανοι για τη διακυβέρνηση» της περιόδου με τα Χρηματιστήρια, τα «κότερα», τα C4i, τους Τσουκάτους, τους Μαντέληδες και τους τρολέδες;

Ποιοι βλάπτουν περισσότερο τη χώρα και διαγωνίζονται να αναδειχτούν οι «ικανότεροι» στην εξαπάτηση του λαού;

Αυτοί που κλείνουν τη Βουλή για να λάμψει η αλήθεια ή αυτοί που εδώ και ένα χρόνο ζητούν εθνικές εκλογές, ώστε - αναπόφευκτα - να κλείσει η Βουλή, να επέλθει (νομιμότατα) η παραγραφή και να (ξανα)λάμψει η αλήθεια...

Η Βουλή έκλεισε για να μπορούν αυτοί που διαθέτουν τους ευνοϊκούς για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς να προωθούν την ίδια πολιτική που προωθούν με ανοιχτή τη Βουλή.

Οι τροπολογίες της νύχτας, οι ρυθμίσεις υπέρ εισφοροκλεφτών των ασφαλιστικών ταμείων, οι νόμοι υπέρ «νταβατζήδων», τα επαίσχυντα «αποχωρώ» του ενός από τις ψηφοφορίες για τα σκάνδαλα και τα θεατρινίστικα «αποχωρώ» του άλλου από τις διαδικασίες για τη συνταγματική αναθεώρηση, οι ρυθμίσεις ενίσχυσης των τραπεζών με 28 δισ., οι από κοινού υπερψηφίσεις των τρομονόμων, αναστέλλονται για ένα μήνα. Μετά πάλι εδώ θα είμαστε...

Είναι προφανές ότι η τακτική με την οποία έκλεισαν τη Βουλή είναι απολύτως συνάδουσα με την τακτική που πολιτεύονται έχοντας ανοιχτή τη Βουλή.

Είναι η «Δημοκρατία» τους που χαρίζει δημόσιες εκτάσεις στους «Ναούς» του Αγίου Ορους, που λεηλατεί τα αποθεματικά των Ταμείων στους «Ναούς» του δομημένου τζόγου, που μοιράζει τον πλούτο της χώρας στους «Ναούς» του μονοπωλιακού κέρδους.

Είναι η «Δημοκρατία» τους που, τελικά, καθορίζει και τη στάση τους απέναντι στο «Ναό» της.

Και, φυσικά, αν δεν ήταν αυτές «αι βουλαί» της «Δημοκρατίας» τους, τότε δε θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν τη Βουλή σαν το πλυντήριο των ακαθαρσιών τους, σαν «κολυμπήθρα» όπου ξεπλένονται τα ανομήματά τους βάσει του γνωστού «σλόγκαν» που λέει ότι «ο λαός ψήφισε και μας έκρινε».

Αυτή η τοποθέτηση, κάτι αντίστοιχο δηλαδή του «ψήφιζε και μη ερεύνα», σε συνδυασμό με το πώς μεταχειρίζονται τη λαϊκή ψήφο την επομένη των εκλογών, είναι στοιχεία που αξίζει να προσμετρηθούν από το λαό.

Αφ' ενός εκείνο που προκύπτει ως συμπέρασμα είναι ότι η ψήφος δεν αρκεί. Αφ' ετέρου ότι η ψήφος είναι ένα όπλο που δεν πρέπει να χαρίζεται σε κείνους που μόλις απομακρυνθείς από το παραβάν το στρέφουν εναντίον τόσο των συμφερόντων όσο και της νοημοσύνης σου.