ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: ΠΡΟΣΧΗΜΑ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ 1,7δισ.

Οι αποφάσεις που πήρε η Κομισιόν την προηγούμενη Τετάρτη, με αφορμή την εξέταση των δημοσιονομικών της ελληνικής οικονομίας, και η έναρξη της διαδικασίας για τη λεγόμενη επιτήρηση αποκαλύπτουν με τον πιο τρανταχτό τρόπο την απάτη τόσο της ΕΕ όσο και της ελληνικής κυβέρνησης, που στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν την καταιγίδα των αντιλαϊκών και αντιδραστικών μέτρων - που κάθε τόσο μπαίνουν σε εφαρμογή - τα συνδέουν πότε με την οικονομική κρίση και πότε με τα περιβόητα ελλείμματα του δημόσιου τομέα.

Στην πραγματικότητα, το σύνολο των πολιτικών επιλογών και των μέτρων που ανακοινώνονται και τα οποία έχουν αποκλειστικό στόχο τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας, δεν είναι μέτρα που εκπονήθηκαν για την αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων. Και η μείωση των μισθών και οι παραπέρα αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και οι ανατροπές στο συνταξιοδοτικό σύστημα των εργαζομένων και οι ιδιωτικοποιήσεις, όλο αυτό το «πακέτο» που εύηχα ονομάζουν «μεταρρυθμίσεις», είναι συστατικά στοιχεία της συνολικής στρατηγικής των κεφαλαιούχων και εκπορεύονται από τις συμφωνία της Λισαβόνας, για τη συνεχή προσαρμογή των κοινωνικο-οικονομικών δεδομένων στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αποτελούν, άλλωστε, διακηρυγμένους προγραμματικούς στόχους και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.

Στο πλαίσιο της ίδιας ακριβώς απάτης, που εξυπηρετεί κάθε οπαδό και απολογητή του «ευρωμονόδρομου», κινούνται και οι κραυγές που ακούγονται αυτό τον καιρό, με τις οποίες προσπαθούν να μας πείσουν (να μας τρομοκρατήσουν ακριβέστερα) ότι η διαμόρφωση του δημόσιου ελλείμματος στο 3,7% το 2009 ισοδυναμεί με το χείλος του γκρεμού, την πορεία προς την καταστροφή και την πτώχευση της χώρας.

Το σκεπτικό της ΕΕ, αλλά και η κυβερνητική επιχειρηματολογία, κινείται στη λογική ότι το σύνολο της οικονομικής πολιτικής πρέπει να υποτάσσεται και να καθορίζεται με βάση τα επίπεδα των ελλειμμάτων του δημοσίου. Τη διαφορά, δηλαδή, που υπάρχει ανάμεσα στα ετήσια έσοδα και στις δαπάνες του κράτους. Αυτό έλεγαν και πριν από είκοσι χρόνια, το ίδιο υποστήριζαν όταν η ένταξη στην ΟΝΕ είχε αναχθεί σε εθνική υπόθεση, αυτό λένε και σήμερα. Κατά τη γνώμη της ΕΕ αλλά και των ελληνικών κυβερνήσεων, τα ελλείμματα αποτελούν μάστιγα, η οποία όχι μόνο απλά θα πρέπει να ελεγχθεί, αλλά είναι υποχρεωτικό να κινείται μέσα στα πλαίσια που προβλέπουν η Συνθήκη της Λισαβόνας. Το προκλητικό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί που με τις πολιτικές τους προκαλούν όλο και μεγαλύτερα ελλείμματα, όχι μόνο στα δημοσιονομικά, αλλά και στους οικογενειακούς λογαριασμούς δεκάδων εκατομμυρίων νοικοκυριών, έχουν ορίσει ότι για να έχει μια οικονομία προοπτική, το δημοσιονομικό της έλλειμμα δεν πρέπει να ξεπερνά το 3% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ενώ το δημόσιο χρέος δεν πρέπει να ξεφεύγει από το 60% του ΑΕΠ.