ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: ΠΡΟΣΧΗΜΑ Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ 1,7δισ. Β'

Το δικό μας έλλειμμα

Στην Ελλάδα το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν το 2008 διαμορφώθηκε στα 245 δισεκατομμύρια ευρώ. Αρα, με βάση τις δύο αλληλοσυμπληρούμενες Συνθήκες της ΕΕ, το ανώτατο επιτρεπόμενο έλλειμμα του δημοσίου είναι περί τα 7,35 δισ. Το δημόσιο χρέος αντίστοιχα δύναται να φτάσει τα 147 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τους οικονομικούς εγκεφάλους της ΕΕ, τα επίπεδα αυτά είναι ανεκτά και θεωρείται ότι κινούνται μέσα στα πλαίσια μιας υγιούς οικονομίας.

Η τάση του καθένα να προσφεύγει σε αντιστοιχίες που τον αφορούν και να μετράει τα «δικά του» ελλείμματα και χρέη, είναι αυθόρμητη και απόλυτα κατανοητή. Μόνο που όταν γίνουν οι σχετικοί υπολογισμοί, η έκπληξη είναι φοβερή και τρομερή, αφού για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων τέτοια ποσοστά ελλειμμάτων φαντάζουν εξωπραγματικά. Για παράδειγμα, ένα νοικοκυριό, με δύο μισθωτούς που έχουν καθαρό οικογενειακό εισόδημα 1.800 ευρώ και είναι σαφές ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, για να έχουν ...οικονομική ...προοπτική, θα πρέπει να κανονίσουν έτσι τη ζωή τους ώστε να μην τους λείπουν πάνω από 54 ευρώ το μήνα. Αστεία πράγματα, όταν οι μισθοί είναι καθηλωμένοι, οι λογαριασμοί τρέχουν, οι τιμές δεν έχουν σταματημό, ενώ ταυτόχρονα οι ανάγκες συνεχώς διογκώνονται. Αν πάλι αυτό το νοικοκυριό, του οποίου το ετήσιο εισόδημα είναι (1.800 Χ 14) της τάξης των 25.200 ευρώ, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από το βραχνά του ενοικίου, πάρει στεγαστικό δάνειο, έστω 100.000 ευρώ, για να αγοράσει δικό του σπίτι, τότε το χρέος του όχι μόνο δεν κινείται στο 60%, αλλά θα αγγίξει το 300%!!!

Σε ό,τι αφορά τα νοικοκυριά, είναι πασίγνωστο ότι τα ελλείμματά τους τα προκαλούν οι ίδιες οι εκμεταλλευτικές σχέσεις που κυριαρχούν στην κοινωνία και η επιδίωξη της άρχουσας τάξης να καρπώνεται όλο και μεγαλύτερο μέρος από τον παραγόμενο πλούτο. Αν κάποιος πάει να αναζητήσει τα αίτια της δημιουργίας των ελλειμμάτων σε επίπεδο κοινωνίας σε άλλους τομείς, έχει χάσει. Η ρίζα τους είναι ακριβώς η ίδια: Η τεράστια κλοπή των πόρων της κοινωνίας από τους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγοκυριαρχίας, που έχοντας εξασφαλίσει κυβερνήσεις του χεριού της, μαζί με την αύξηση κεφαλαίων και κερδών, σφετερίζεται φοροαπαλλαγές, επιχορηγήσεις, κίνητρα, οικονομικές ενισχύσεις, κ.ο.κ.