ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ Γ΄

Ολοι τους συνένοχοι

Σχολιάζοντας την απόφαση, ορισμένοι δεν απέφυγαν τον πειρασμό να πέσουν στην τυπολατρία. Σύμφωνα με τον ισχυρισμό τους, υποστηρίζουν πως η απόφαση του Δικαστηρίου δεν υποχρεώνει την ελληνική κυβέρνηση να αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών, αλλά ότι θα μπορούσε να μειώσει αυτά των ανδρών και έτσι να επιτευχτεί η απαίτηση του Ευρωδικαστηρίου.

Μόνο που η συγκεκριμένη απόφαση δεν πάρθηκε σε πολιτικό κενό. Μπορεί τύποις το Δικαστήριο να μην ορίζει τι θα κάνει η κυβέρνηση, όμως την ίδια στιγμή η Κομισιόν δεν περνάει μήνας που να μην απαιτεί να προωθηθούν νέες «μεταρρυθμίσεις» στα ασφαλιστικά συστήματα. Μήπως δεν είναι η ΕΕ που σε κάθε νέα Εκθεση απαιτεί την «αύξηση του εργάσιμου βίου» και την παραμονή στην εργασία όσο γίνεται περισσότερα χρόνια ανδρών και γυναικών; Μήπως, τέλος, δεν είναι η ΕΕ που έχει θέσει το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα κάτω από τη «δαμόκλεια σπάθη» της δημοσιονομικής εξυγίανσης;

Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, δεν έχουν απέναντί τους μόνο μια οδηγία και μια απόφαση του Ευρωδικαστηρίου. Εχουν απέναντί τους συνολικά το νομικό και πολιτικό της οπλοστάσιο της ΕΕ. Εχουν απέναντί τους τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και την αντιασφαλιστική τους πολιτική. Και πρέπει να τους αντιπαλέψουν επιθετικά, σε όλα τα μέτωπα.