1950-2008...ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ!

"«Ας υποθέσουμε ότι στην εξουσία βρίσκεται ένα πολιτικό κόμμα, ένα κυβερνών κόμμα, το οποίο όμως θέλει τυπικά να σεβαστεί το Σύνταγμα, στην ουσία δεν θέλει να το παραβιάσει. Δεν θέλει να πραγματοποιήσει την πορεία στη Ρώμη [άνοδος φασισμού στην Ιταλία] και να μετατρέψει την αίθουσα της Βουλής σε χώρο διορισμένων. Αλλά, θέλει να θεσμοθετήσει μια συγκαλυμμένη δικτατορία.
Συνεπώς, τι κάνει για να ιδιοποιηθεί τα σχολεία και για να μετατρέψει τα δημόσια σχολεία σε κομματικά;
Αντιλαμβάνεται ότι... τα σχολεία έχουν το ελάττωμα να είναι αντικειμενικά. Υπάρχει κάποια αντίσταση, που στα σχολεία υπήρχε πάντα, ακόμη και στη διάρκεια του φασισμού.
Λοιπόν, το κυρίαρχο κόμμα ακολουθεί μια άλλη οδό -θεωρητικά μιλάμε, για να συνεννοηθούμε. Αρχίζει να παραμελεί τη δημόσια παιδεία, να την διαβάλλει, να την αποδυναμώνει να την κάνει φτωχότερη. Επιτρέπει να αναπτύσσονται και αρχίζει να τα ευνοεί, τα ιδιωτικά σχολεία. Σχολεία που συμφωνούν με το κόμμα αυτό. Και τότε αρχίζουν οι ενισχύσεις των ιδιωτικών σχολείων. Ενισχύσεις και οικονομικές και προνομίων.
Ξεκινούν οι συμβουλές προς τους νέους να πάνε σ’ αυτά τα σχολεία, γιατί, λένε, κατά βάθος είναι καλύτερα από τα κρατικά. Και επιβραβεύουν [φορολογικές ελαφρύνσεις] εκείνους τους πολίτες που είναι διατιθέμενοι να στείλουν εκεί τα παιδιά τους στα ιδιωτικά, αντί των δημοσίων σχολείων. Έτσι, η ιδιωτική εκπαίδευση γίνεται προνομιούχα.
Έτσι, επειδή το κυβερνών κόμμα δεν μπορεί ανοιχτά να μετατρέψει τη δημόσια εκπαίδευση σε κομματική, εκθεμελιώνει τη δημόσια παιδεία, ώστε να υπερισχύσει η ιδιωτική.
Προσοχή! Αυτή είναι η συνταγή και πρέπει να επιβλέπονται οι μάγειροι αυτού του μαγειρέματος.
Η επιχείρηση πραγματοποιείται με τους τρόπους που είπα: ερειπώνω τη δημόσια παιδεία. Αφήνω τα πάντα να συντριβούν. Κάνω περικοπές κονδυλίων, αγνοώ τις ανάγκες.
Εξασθενίζω τα μέτρα ελέγχου της ιδιωτικής παιδείας: δεν ελέγχω τη σοβαρότητα, αφήνω να διδάσκουν καθηγητές χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα, αστείες εξετάσεις. Χρηματοδοτώ με δημόσιο χρήμα τους ιδιώτες.»

Piero Calamandrei, καθηγητής Πανεπιστημίου, συγγραφέας, πολιτικός, ένας από τους συντάκτες του ιταλικού Συντάγματος (20 Μάρτη 1950)

Ένα κείμενο που γράφτηκε το 1950!
Μας θυμίζει κάτι σήμερα;
Σήμερα το θυμάται κάθε μέρα το ιταλικό φοιτητικό κίνημα στις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις!
Στην Ελλάδα θυμίζει κάτι;