Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ...(Β')

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι το επίπεδο της θάλασσας μπορεί να ανέλθει συνολικά κατά 80 εκατοστά μέσα σε αυτή τη δεκαετία, αν και η πρόβλεψη αυτή μπορεί να φτάσει τα 2 μέτρα.

Η καύση των ορυκτών καυσίμων (γαιάνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο) τα τελευταία 100 χρόνια, για την παραγωγή ηλεκτρισμού είναι υπεύθυνη για το 37% των ανθρωπογενών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και αποτελεί την κυριότερη αιτία της κλιματικής αλλαγής. Περίπου το 1/3 του CO2 απορροφάται από τη θάλασσα. Αν και πρόσφατες έρευνες αποκάλυψαν μια ξαφνική και δραματική πτώση των ποσοτήτων του διοξειδίου του άνθρακα που απορροφάται από τη Θάλασσα.

Τα φυτά και ζώα, τα οποία έχουν εξελιχθεί ώστε να ζουν σε ελαφρώς αλκαλικό περιβάλλον, το pH τους είναι γύρω στο 8.3, τώρα θα πρέπει προσαρμοστούν σε μια αύξηση κατά 30% της οξύτητας.

Ορισμένα είδη πιθανότατα να μην αντιμετωπίζουν ακόμα δυσκολίες επιβίωσης, όμως εάν η τάση αυτή συνεχιστεί για ορισμένες δεκαετίες κάποια είδη θα αγωνιστούν για την επιβίωση τους.

Όμως η παρέμβαση του ανθρώπου δεν περιορίζεται στο CO2. Εν γνώσει του απορρίπτει απόβλητα στη θάλασσα, λήμματα, πλαστικά και τοξικές ουσίες. Πολλές φορές αθέλητα, απορρίπτονται επιβραδυντικά φλόγας, δεξαμενές πετρελαίου και βαρέα μέταλλα.

Συσκευασίες από πλαστικό ή αλουμίνιο, σχοινιά από συνθετικές ίνες, φίλτρα τσιγάρων. Οι χρήστες της θάλασσας είναι κυρίως αυτοί που πετούν στο νερό απορρίμματα από μη βιοαποικοδομήσιμες ύλες.

Καθώς τα απορρίμματα αυτά δεν καταγράφονται επαρκώς, δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια η ποσότητά τους, ωστόσο υπάρχουν τακτικές αναφορές για ορισμένες επιπτώσεις τους, π.χ. αποτελούν αιτία πνιγμού θαλάσσιων θηλαστικών ή καταστροφής των διχτύων των αλιέων.

Οι πετρελαιοκηλίδες προκαλούν μακροχρόνιες βλάβες. Δυστυχώς, ο διαρκώς εξελισσόμενος κανονισμός για την ασφάλεια στη θάλασσα δεν θα κατορθώσει ποτέ να εκμηδενίσει τον κίνδυνο πρόκλησης ατυχημάτων. Σήμερα όμως υπάρχει ένας επιπλέον κίνδυνος: οι εξέδρες άντλησης πετρελαίου πολλαπλασιάζονται στη Βόρεια Θάλασσα, αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο ατυχήματος και επακόλουθης διαρροής πετρελαίου στη θάλασσα.

Η χρόνια ρύπανση από υδρογονάνθρακες, αν και περισσότερο διάχυτη και λιγότερο θεαματική από τις πετρελαιοκηλίδες, είναι εξίσου ανησυχητική. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι απορρίψεις ουσιών στη θάλασσα τις οποίες διατάζουν κάποιοι ασυνείδητοι πλοίαρχοι.

Σύμφωνα με ορισμένες μελέτες, η ποσότητα πετρελαίου που απορρίπτεται στη θάλασσα με τον τρόπο αυτό είναι πολύ μεγαλύτερη από την ποσότητα πετρελαίου που περιέχει μια μεγάλη πετρελαιοκηλίδα. Το πρόβλημα έγκειται, αφενός, στη δυσκολία εντοπισμού των παραβατών και, αφετέρου, στη δυσκολία ολοκλήρωσης των διώξεων.

Πολλές φορές το κακό που προκαλείται από αυτούς τους ρυπαντές δεν είναι άμεσα ορατό. Τα αποτελέσματα φαίνονται στις αναλύσεις των νεκρών πολικών αρκούδων ή του τόνου που σερβίρεται στα σούσι μπαρ της Νέας Υόρκης.

Ο υπερβολικός εμπλουτισμός του θαλάσσιου περιβάλλοντος με θρεπτικά συστατικά (νιτρορρύπανση και φωσφορικά άλατα) τα οποία καταλήγουν στη θάλασσα μέσω των ποταμών, των επιφανειακών υδάτων και των υπονόμων προκαλεί πολλαπλασιασμό της υδατικής χλωρίδας η οποία καταναλώνει το οξυγόνο του νερού θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη ζωή των υδρόβιων ζωικών οργανισμών. Αυτό το φαινόμενο ευθύνεται για τις λεγόμενες «κόκκινες παλίρροιες» τοξικών αλγών.

Η κύρια αιτία της επιβάρυνσης της θάλασσας με θρεπτικά συστατικά είναι η εντατική γεωργία και η συστηματική χρήση λιπασμάτων, φυσικών ή χημικών. Άλλη σημαντική αιτία είναι οι οικισμοί που δεν διαθέτουν σύστημα επεξεργασίας των λυμάτων τους.

Καθένα από αυτά τα φαινόμενα είναι αρκετά καταστρεπτικό από μόνο του όμως συνήθως όλα συνδέονται. Αφανίζουμε ένα είδος και ξεκινάει μια αλυσίδα διαφοροποιήσεων.

Αν και μερικές φορές τα φαινόμενα που κάνουν την εμφάνιση τους μεμονωμένα μπορεί να μην αποδειχτούν μοιραία, αυτά τα οποία έρχονται σε συνδυασμό με άλλα αποδεικνύονται εξουθενωτικά. Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι που παραμένουν σε καλή κατάσταση φαίνεται να μπορούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την αύξηση της οξύτητας όμως οι περισσότεροι ύφαλοι που πάσχουν από υπεραλίευση ή ρύπανση είναι καταδικασμένοι.

Η βιοποικιλότητα συνδέεται με την αλληλεξάρτηση και τα χτυπήματα από το ανθρώπινο χέρι τις τελευταίες δεκαετίες είναι τόσα πολλά ώστε η ισορροπία του θαλάσσιου οικοσυστήματος έχει διασαλευθεί.

Είναι άραγε αυτές οι αλλαγές αναστρέψιμες; Οι περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα αποθέματα του ιχθυοπληθυσμού μπορούν να ανακάμψουν μέσω των κατάλληλων διαχειριστικών μέτρων. Όμως πολλές από τις αλλαγές που λαμβάνουν χώρα επιταχύνονται…

Μερικές από τις αλλαγές θα συνεχίσουν τη πορεία τους επειδή είναι απόρροια του παρελθόντος ενώ κάποιες άλλες θα φτάσουν έως ένα σημείο όπου μια ξαφνική και μη αναστρέψιμη αλληλουχία γεγονότων θα ξεκινήσει.

Το μόνο σίγουρο είναι θα πρέπει να αλλάξουμε τρόπο ζωής και σκέψης. Οι άνθρωποι είχαν την πολυτέλεια να φέρονται στη θάλασσα ως μια αστείρευτη πηγή όταν ο πληθυσμός τους ήταν περιορισμένος.

Ωστόσο ένας κόσμος 6,7 δισεκατομμυρίων ανθρώπινων ψυχών, που πρόκειται να φτάσει τα 9 δισεκατομμύρια έως το 2050, δεν έχει αυτή τη δυνατότητα.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ...

Μπορεί να μη ζούμε μέσα στη θάλασσα αλλά η σχέση μας με το απέραντο γαλάζιο είναι πολύ στενή. Ανέκαθεν η θάλασσα προκαλούσε τις αισθήσεις και εκτόξευε τη φαντασίας μας στα ύψη. Σήμερα όμως, όπως πολλοί ειδικοί τονίζουν, η θάλασσα υποφέρει

Ο μισός σχεδόν ανθρώπινος πληθυσμός της γης ζει περίπου στα 100 χιλιόμετρα από τις ακτές, ενώ το 1/10 βρίσκεται περίπου σε απόσταση 10 χιλιομέτρων.

Η παρουσία και η οσμή της απέραντης πλανεύτρας ξυπνάει το θάρρος, την περιπέτεια, το φόβο και το ρομάντζο. Αν και τα κύματα μπορεί να γίνουν ατίθασα και περιπετειώδη, ο ίδιος ο ωκεανός χαρακτηρίζεται από μια μυστηριώδη ηρεμία, ένα συγκεκριμένο ρυθμό ζωής ή τουλάχιστον έτσι δείχνει.

Τα φαινόμενα όμως απατούν. Πολύ μεγάλο τμήμα της θάλασσας μπορεί να παραμένει αμετάβλητο, όμως σε άλλες περιοχές, ειδικά στην επιφάνεια της θάλασσας και στις ακτές, όπου το 90% της θαλάσσιας ζωής αναπτύσσεται, η επίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας αρχίζει να διαφαίνεται.

Μάλλον δε θα σας προκαλεί έκπληξη το γεγονός. Ο άνθρωπος έχει εισβάλει στη ξηρά και την ατμόσφαιρα. Θα ήταν παράξενο εάν η θάλασσα, η οποία εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιείται για τροφή, μεταφορά, για ψυχαγωγία, ξέφευγε από την αδηφαγία μας.

Οι ενδείξεις είναι πολλές. Τα ιχθυαποθέματα που κάποτε αποτελούσαν έναν ανεξάντλητο πόρο τροφής για τον άνθρωπο, σήμερα αντιμετωπίζουν σημαντική μείωση με το 90% των μεγαλύτερων ψαριών, όπως ξιφίας, τόνος και καρχαρίας να κινδυνεύουν από εξαφάνιση, σύμφωνα με ορισμένους επιστήμονες.

Στους ποταμούς και τις ακτές, το 85% των μεγάλων φαλαινών έχει εξαφανιστεί ενώ σχεδόν το 60% των μικρών φαλαινών κινδυνεύει επίσης. Πολλά μικρότερα ψάρια βρίσκονται επίσης σε καθοδική πορεία.

Στην πραγματικότητα, τα πιο κοινά θαλάσσια είδη, όπως τα άλμπατρος, οι θαλάσσιοι ίπποι και οι φώκιες έχουν υποστεί τεράστιες απώλειες.

Η εξέλιξη αυτή είναι σχετικά πρόσφατη. Ο μπακαλιάρος για παράδειγμα ψαρεύονταν εδώ και δεκαετίες στην Νέα Σκωτία του Καναδά, όμως η συστηματική σφαγή ξεκίνησε από το 1852. Από άποψη βιομάζας ο πληθυσμός έχει υποστεί απώλειες έως και 96%.

Το κυνήγι των χελωνών στην Καραϊβική ξεκίνησε από τις αρχές του 1700 (απώλεια 99%). Η σφαγή των καρχαριών στον κόλπο του Μεξικού (4-95%, αναλόγως το είδος) ξεκίνησε από το 1950.

Τα ενδιαιτήματα όλων αυτών των πλασμάτων έχουν επίσης επηρεαστεί από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Ο μπακαλιάρος ζει στο βυθό της θάλασσας. Οι ψαράδες με τράτες προκειμένου να πιάσουν αυτά αλλά και άλλα ψάρια της περιοχής, ρίχνουν συρόμενα δίχτυα και βάρη στο βυθό καταστρέφοντας τεράστιες εκτάσεις του θαλάσσιου βυθού.

Στον κόλπο του Μεξικού, οι μηχανότρατες αρμενίζουν συχνά, ρίχνοντας τα δίχτυα τους και ξεσκίζοντας το βυθό χωρίς να επιτρέπουν την διέλευση του απαραίτητου χρονικού διαστήματος για την ανάκαμψη της θαλάσσιας ζωής.

Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι, οι οποίοι φιλοξενούν αφθονία ζωής, υποφέρουν περισσότερο. Από τη στιγμή που θα συγκεντρώσει ζωή ικανή να προσελκύσει το ενδιαφέρον του ανθρώπου, εμφανίζονται οι κυνηγοί, πολλοί από τους οποίους είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο, ακόμα και δυναμίτη, για να σκοτώσουν το θήραμα τους.

Αυτή τη στιγμή μόνο ένα ποσοστό 5% των κοραλλιογενών υφάλων μπορεί να θεωρηθεί αγνό, το ¼ έχει χαθεί, ενώ όλοι δείχνουν να είναι ευάλωτοι στο φαινόμενο της παγκόσμιας θέρμανσης.

Το φαινόμενο της παγκόσμιας θέρμανσης, όπως όλοι γνωρίζουμε, βοηθάει και τους πάγους να λιώσουν. Ο πάγος των θαλασσών που λιώνει επηρεάζει οικοσυστήματα και ρεύματα.

Μπορούμε να πούμε ότι το επίπεδο της θάλασσας δεν επηρεάζεται αφού ο πάγος που επιπλέει εκτοπίζει ποσότητα νερού ίση με αυτή του βάρους του.

Παρόλα αυτά οι πάγοι που λιώνουν στην ξηρά και καταλήγουν στη θάλασσα προσθέτουν επιπλέον ποσότητες νερού στη θάλασσα, το επίπεδο της οποίας ανέρχεται περίπου 2 χιλιοστόμετρα το χρόνο τα τελευταία 40 χρόνια και ο ρυθμός αυξάνεται.

Διαβάστε τη συνέχεια...

Η δε Γυνή...

Νευρική ανορεξία

Αποκλείεται να μην έχετε ξανακούσει για την ανορεξία. Μπορεί να μην ξέρετε τι είναι αλλά την λέξη αυτή την ακούμε συνεχώς να συνδέεται με αστέρια του κινηματογράφου, τα πιο γνωστά μοντέλα ανά τη παγκόσμιο, τραγουδιστές και άλλους διάσημους. Στην πραγματικότητα όμως η ανορεξία δεν βρίσκεται μόνο στον κόσμο των "αστεριών" αλλά υπάρχει παντού και είναι τόσο κοντά μας που μπορεί να την συναντήσουμε και στο ίδιο μας το σπίτι. Τι είναι όμως η ανορεξία; Η ανορεξία είναι μια ασθένεια που δεν προκαλείται από κανένα ιό ή μικρόβιο αλλά από το ίδιο το ανθρώπινο μυαλό! Η ολοκληρωμένη ονομασία της είναι νευρική ανορεξία. Συμβαίνει συνήθως σε γυναίκες και κορίτσια νεαρής ηλικίας, τα οποία θεωρούν τον εαυτό τους χοντρό, είτε είναι στην πραγματικότητα είτε όχι. Αναπτύσσουν μια αποτροπή προς το φαγητό και γυμνάζονται ασταμάτητα με την προσδοκία να φτάσουν το "ιδανικό βάρος". Αντί όμως να φτάσουν στο βάρος που είναι ιδανικό για τις ίδιες, ανάλογα με το σώμα τους δηλαδή, συνεχίζουν τις δίαιτες μέχρι που φτάνουν στο σημείο να τρώνε π.χ. μόνο ένα μήλο την ημέρα ή και καθόλου έτσι ώστε να θέτουν σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή! Γιατί έχουν αυτή την εντύπωση για τον εαυτό τους; Γιατί δεν βλέπουν στον καθρέφτη αυτό που τους δείχνει πραγματικά, ότι είναι απόλυτα φυσιολογικές; Κι αν είναι λίγο "γεματούλες" γιατί δεν μπορούν να αποδεχτούν τον εαυτό τους όπως είναι ή έστω να χάσουν λίγο βάρος ώστε να φτάσουν στο πραγματικά φυσιολογικό τους βάρος και όχι να λιμοκτονήσουν; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που ακόμη και οι επιστήμονες δυσκολεύονται να απαντήσουν.. Ποιοί είναι οι λόγοι που το μυαλό αρχίζει να καθοδηγεί το σώμα προς την αυτοκαταστροφή; Αυτό που επηρεάζει περισσότερο τα κορίτσια αυτά είναι ο συνεχής συσχετισμός του "λεπτού" με το "ωραίο". Τα μοντέλα που υποτίθεται αποτελούν το πρότυπο ομορφιάς, γίνονται όλο και πιο λεπτά έτσι ώστε να χαρακτηρίζεται κανείς όμορφος μόνο όταν είναι λεπτός. Αν δούμε όμως τα μοντέλα αυτά με μάτια ορθάνοιχτα θα καταλάβουμε πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά "κινούμενα κόκαλα"! Επίσης, άτομα που ασχολούνται με αθλητισμό, μπαλέτο κλπ, έχουν την τάση να χάνουν βάρος αφού ξέρουν πως όλοι παρακολουθούν το σώμα τους και πιστεύουν πως χάνοντας βάρος μπορούν να γίνουν ακόμη πιο τέλειοι. Τι γίνεται όταν κάποιος έχει ανορεξία;

Τα άτομα που πάσχουν από αυτή την ψυχική ασθένεια αρχίζουν να μισούν το φαγητό, αρνούνται την πείνα, αποφεύγουν τα γεύματα βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες και ασκούνται συνεχώς με πολύ έντονους ρυθμούς προσπαθώντας να καταναλώσουν ακόμη και εκείνα τα λίγα που έφαγαν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σώμα να μην παίρνει την ενέργεια που χρειάζεται για να λειτουργεί κανονικά. Γι' αυτό και τα άτομα που πάσχουν από ανορεξία έχουν συχνά πονοκέφαλους, κρυώνουν ενώ η θερμοκρασία είναι κανονική, η πίεση του αίματος χαμηλώνει, τα νύχια αδυνατούν και ραγίζουν εύκολα, τα μαλλιά αρχίζουν να πέφτουν και σε κάποιο στάδιο αρχίζουν να παθαίνουν βλάβες τα νεφρά, το συκώτι και η καρδιά! Φανταστείτε λοιπόν να αδυνατίσουμε τόσο πολύ το σώμα μας ώστε να αρχίσουν να πέφτουν τα μαλλιά μας... Είμαστε τώρα λεπτοί αλλά καταφέραμε να φτάσουμε το "πρότυπο ομορφιάς" μας χωρίς να έχουμε μαλλιά; Εκτός όμως από αυτό, επειδή τα άτομα αυτά ξέρουν πως ο τρόπος σκέψης και η συμπεριφορά τους δεν είναι κανονική, νιώθουν τύψεις με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην επανέρχονται πίσω σε φυσιολογική κατάσταση, αλλά να παθαίνουν κατάθλιψη και να απομακρύνονται από την οικογένεια και τους φίλους τους. Το πιο σημαντικό είναι ότι το 20% των ατόμων που πάσχουν από ανορεξία οδηγούνται στον θάνατο επειδή φτάνουν στο σημείο να έχουν αδυνατίσει τόσο πολύ το σώμα τους ώστε να μην μπορεί πια να λειτουργήσει. Τι κάνουμε αν πιστεύουμε πως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση επικίνδυνη; Το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα είναι να αναγνωρίσουμε πως κάτι δεν πάει καλά. Το επόμενο είναι να μιλήσουμε με τους γονείς μας και να ζητήσουμε επαγγελματική βοήθεια. Το να επανέλθει κάποιος από κατάσταση ανορεξίας πίσω σε μια φυσιολογική ζωή είναι αρκετά δύσκολο αλλά όχι και αδύνατο! Πώς θα αποφύγουμε την ανορεξία;

Το καλύτερο είναι να αποδεχτείτε τον εαυτό σας ακριβώς όπως είναι. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε οι ίδιοι... φανταστείτε πόσο ανιαρός θα ήταν ο κόσμος εάν είχαμε όλοι το ιδανικό σώμα και τα ίδια εντελώς συμμετρικά πρόσωπα... Είναι αλήθεια πως τα άτομα που έχουν το φυσιολογικό βάρος για το σώμα τους βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση υγείας παρά τα άτομα που είναι παχύσαρκα (και εδώ δεν μιλούμε για 1- 2 κιλά παραπάνω!) αλλά όχι και να λιμοκτονήσουμε για να είμαστε... «υγιείς» Αν γνωρίζετε κάποιον που έχει ανορεξία, δεν υπάρχει λόγος να τον αποφύγετε διότι η ανορεξία δεν είναι μεταδοτική, δεν υπάρχει περίπτωση να "κολλήσετε". Αντίθετα, αυτό που χρειάζονται περισσότερο απ' όλα τα άτομα που πάσχουν από αυτή την ασθένεια, είναι η υποστήριξη των φίλων και της οικογένειας. Προσπαθήστε να μιλήσετε με το άτομο αυτό, ή ακόμη καλύτερα να το αφήσετε να μιλήσει σε εσάς για αυτά που νιώθει και να του δώσετε έξυπνες συμβουλές. Με το να βοηθήσετε κάποιον άλλο με υποστήριξη να ξεπεράσει το πρόβλημα του, ενδυναμώνεται και τον εαυτό σας!

υπογράφει: το Διαμάντι

Διαβάστε τη συνέχεια...