ΘΑ ΤΗ ΒΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΚΡΗ...

Ε, βέβαια θα συναντήσει την Χίλαρι Κλίντον η Ντόρα Μπακογιάννη τώρα που θα πάει στις ΗΠΑ. Δεν τον συζητάμε...

Αλλωστε έχουν τόσα να πουν. Οπως για παράδειγμα, να αναλύσουν τις αιτίες του «γιατί να είναι Πρόεδρος αυτός και όχι εγώ;» (η καθεμιά με τον πόνο της φυσικά).

Ναι, εντάξει θα συζητήσουν και για τη Μέση Ανατολή και για τα Βαλκάνια και για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μόνο που εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά. Οι κατευθύνσεις είναι δεδομένες, απλά πρέπει να βρεθεί το ...πώς θα ακολουθηθούν.

Είναι κι αυτός ο ελληνικός λαός πολύ ...τζαναμπέτικος και δεν πολυγουστάρει τους Αμερικανούς. Αλλα θα βρουν την άκρη να τα «στρώσουν» τα πράγματα...

Διαβάστε τη συνέχεια...

ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ...

Ας μιλήσει η Ιστορία, παλιότερη και νεότερη:

• Το 1897 η Ελλάδα ήταν η χώρα του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Πράγματι, αυτή ήταν η εικόνα της ζωής του ελληνικού λαού. Εκείνη την ίδια περίοδο ήταν, όμως, που, δίπλα στην απόλυτη μαζική φτώχεια, η συσσώρευση πλούτου γιγαντωνόταν σε τέτοιο βαθμό στα χέρια κάποιων, όπως ο Συγγρός (γνωστός για τη φιλοπατρία του από την υπόθεση με τα «Λαυρεωτικά»), ώστε να αγοράζουν εσαεί τίτλους περί «εθνικής ευεργεσίας»...

• Από τη δεκαετία του '50 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70 στην Ελλάδα συνέβη το λεγόμενο οικονομικό θαύμα. Ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας κυμάνθηκε όλη αυτή την περίοδο κατά μέσο όρο στο 7%, δεύτερος παγκοσμίως, μετά από αυτόν της Ιαπωνίας! Αλλά εκείνη ακριβώς την εποχή του «οικονομικού θαύματος», όταν «χτίζονταν» οι Μποδοσάκηδες, τα εκατομμύρια των Ελλήνων ζούσαν το «θαύμα» της ξενιτιάς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για ένα κομμάτι ψωμί...

• Η κρίση της δεκαετίας του '80 έφερε το «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» λιτότητας. Ο λαός είδε τους μισθούς και τις συντάξεις του να «παγώνουν». Αλλά στο τέλος της δεκαετίας κάποιοι άλλοι είχαν κερδίσει: Οι βιομήχανοι, με την ολοκλήρωση του δίχρονου της λιτότητας, είχαν αυξήσει τα κέρδη τους κατά 108%...

• Η δεκαετία του '90 και οι αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν μια ακόμα περίοδος «τρελών» ρυθμών «ανάπτυξης». Ποιοι ωφελήθηκαν; Στοιχείο πρώτο: Όλη αυτή την περίοδο η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως , μετά το Μεξικό, όσον αφορά τη σχέση αύξησης των επιχειρηματικών κερδών ανά εργαζόμενο. Στοιχείο δεύτερο: Την ίδια περίοδο η εισοδηματική «ψαλίδα» μεταξύ του 10% των πλουσιότερων και του 10% των φτωχότερων Ελλήνων αυξήθηκε κατά 6,5 φορές! Πρόκειται για τη δεύτερη επίδοση, παγκοσμίως, μετά από αυτήν της Τουρκίας...

Ποιος, επομένως, θα πληρώσει (και) την παρούσα κρίση; Οι ίδιοι που πλήρωσαν και την ...«ανάπτυξη»! Αυτό συνέβαινε πάντα. Αυτό θα συμβεί και τώρα, εφόσον η εξουσία του κεφαλαίου παραμείνει αδιατάρακτη, γεγονός που καθιστά τόσο την κρίση όσο και την «ανάπτυξη» τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της εκμετάλλευσης, που παράγει το σύστημα που όλοι εμείς, θέλοντας και μη, υπηρετούμε. Χωρίς όμως να κάνουμε την ελάχιστη προσπάθεια για να σταματήσουμε να το υπηρετούμε.

Διαβάστε τη συνέχεια...

ΛΥΘΗΚΕ Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ..!

Ενταξει έληξε το θέμα. Ο υπουργός Υγείας, Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν είναι ...αντίθετος με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ούτε πιστεύει ότι δεν έχει σχέδιο για την οικονομική κρίση.

(Εδώ που τα λέμε το είχαμε υποψιαστεί ότι είναι μάλλον ...φιλοκυβερνητικός λίγους μήνες πριν, όταν ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός. Αυτός ντε που είχε μειωμένα κονδύλια για την Υγεία αλλά τον ψήφισε).

Πάντως, εκτός από τον υπουργό Υγείας που αποδείχτηκε ... «εντάξει παιδί» απλά παρεξηγήθηκε η δήλωσή του, είναι μερικοί ακόμη που διαφωνούν με την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.

Για την ακρίβεια, μερικά εκατομμύρια μισθωτών, μικρομεσαίων, αγροτών, συνταξιούχων, φοιτητών - μαθητών, ανέργων κλπ.

Εχουν τις ενστάσεις τους κυρίως γιατί δεν τα βγάζουν πέρα και πέφτουν από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Κι ακούνε από πάνω πως η κατάσταση θα χειροτερέψει λόγω κρίσης.

Σε καμία περίπτωση φυσικά δεν εξισώνουμε τη γνώμη όλων αυτών των ...άσχετων με αυτή του Δ. Αβραμόπουλου. Απλά, το επισημαίνουμε ότι υπάρχει μια δυσαρέσκεια.

Διαβάστε τη συνέχεια...