11Nοεμβρίου...έναν χρόνο μετά

Στην πολιτική, μια επέτειος μπορεί να είναι μελαγχολική. Οπως η σημερινή για τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Θεωρούσε αδιανόητο ότι θα μπορούσε ποτέ να χάσει από έναν αντίπαλο σαν τον Γιώργο Παπανδρέου και το έδειχνε. Αλλά ακριβώς πριν από ένα χρόνο -αυτός, «ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς»- είδε τον κόσμο να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Κανείς δεν ξέρει αν έψαξε στο βάθος του καθρέφτη την αιτία.

Ο Βενιζέλος πίστευε ότι θα προκύψει στο ΠΑΣΟΚ περίπου ως φυσικό φαινόμενο. Κι έτσι επιχείρησε να λειτουργήσει. Αλλά ο Γιώργος αντέδρασε σαν μικρό παιδί που πάνε να του πάρουν το παιχνίδι. Δηλαδή, έβαλε τις φωνές. Αποτέλεσμα; Ο «Μπένι» δεν είχε πλέον απέναντι τον Παπανδρέου, αλλά τον παπανδρεϊσμό.Ετσι, ένας πολιτικός που πίστευε ότι για να επικρατήσει αρκούν η ανωτερότητα του λόγου και ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης έχασε τη μισή παρτίδα στις 11 Νοεμβρίου. Την άλλη μισή την έχασε στο τετ α τετ με τον Γιώργο, που επακολούθησε. Ξέχασε τον κανόνα ότι η πολιτική είναι σαν το ποδήλατο: Αν σταματήσεις, θα πέσεις…

Σήμερα, ως πολιτικό μέγεθος, ο Βενιζέλος είναι απλώς υποσύνολο αυτού που ήταν πέρυσι και σπεύδει όλο και πιο συχνά να μπει στην εικόνα που διαμορφώνεται για το «ΠΑΣΟΚ του Γιώργου». Αυτό δεν αρέσει σε όσους κρέμασαν την κάπα τους στον πλάτανο για χάρη του. Είχε τις προδιαγραφές να γίνει κάτι σαν Ελληνας Ομπάμα, προτού υπάρξει ο Ομπάμα. Αλλά δεν έκανε προετοιμασία. Και σύμφωνα με τον Αμερικανό προπονητή Τζον Γούντεν: «Η αποτυχία της προετοιμασίας είναι η προετοιμασία της αποτυχίας».