ΚΡΙΣΗ-ΕΛΛΑΔΑ-Ε.Ε.

Παρατήρηση πρώτη: «Θα φάτε με χρυσά κουτάλια» έταζαν και σε μας και στους άλλους όταν μπαίναμε στην ΕΕ. Αντ' αυτού, όχι μόνο «χρυσά κουτάλια» δεν είδαμε, αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν έμεινε «ασημικό για ασημικό στο σπίτι», κατά την ομολογία των κ. κ. Παπαντωνίου, Αλογοσκούφη και λοιπών «τσάρων» της Οικονομίας.

Παρατήρηση δεύτερη: Οταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, μας είχαν τρελάνει στα διαγγέλματα, από κυβερνητικους παράγοντες μέχρι τηλε-ευρωλάτρειδες, για το πόσο «περήφανοι» είναι, επειδή η Ελλάδα βρίσκεται στο απάνεμο λιμάνι της ΕΕ. Πολύ θα θέλαμε μια εξήγηση πώς γίνεται το «γραφικό λιμανάκι» να έχει μετατραπεί μέσα σε λίγες βδομάδες σε ...Φαλκονέρα, με την Ελλάδα να φιγουράρει δίπλα στους υπόλοιπους «αδύναμους κρίκους» της ΕΕ.

Παρατήρηση τρίτη: Τη στιγμή που ξεκινούσε το «τσουνάμι» στις ΗΠΑ, εδώ στην Ελλάδα μας έλεγαν ότι ουδείς κίνδυνος υπάρχει διότι η ΕΕ είναι μια «οικογένεια» που διαθέτει τον «μάγο» Μπράουν, την «σιδηρά» Μέρκελ και τον «λεβέντη» Σαρκοζί. Βέβαια, από την πρώτη σύνοδο της ΕΕ για την κρίση έχουν περάσει κάτι μήνες, έκτοτε επαναλήφθηκαν άλλες δυο - τρεις σύνοδοι, αλλά το ερώτημα δεν είναι πλέον αν και πώς θα σωθεί το «καράβι», με ποιο «ποντίκι» θα πνιγεί πρώτο.

Παρατήρηση τέταρτη: Πόσο ακόμα θα νομίζουν ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο με τα φληναφήματα περί «αγαθών» ηγετών που θέλουν «παρεμβατισμό» και «μοχθηρών» κυβερνώντων που θέλουν τις «ελεύθερες αγορές»; Τόσο δύσκολο είναι να δουν ότι πίσω από τον Σαρκοζί είναι, π.χ., η «Πεζό» και η «Ρενό», ενώ πίσω από την Μέρκελ είναι οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες και ότι αυτό είναι που καθορίζει το αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής και όχι το ποιος αγαπά περισσότερο το λαό του, αλλά το ποιο επιχειρηματικόκέντρο μπορεί, στο δοσμένο συσχετισμό δύναμης, να επιβάλει τη θέληση και να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των «δικών του» πολυεθνικών και των «δικών του» μονοπωλίων.

Παρατήρηση πέμπτη: Σε αυτή τη σύγκρουση συμφερόντων, στο πλαίσιο μιας κρίσης που αφορά στις βάσεις του συστήματος, όποιος συνταχθεί με τα «βουβάλια» θα υποστεί την τύχη που έχουν τα «βατράχια». Οι εργαζόμενοι, όπως ποτέ δεν υπήρξαν «συνεταίροι» στα κέρδη των κεφαλαιούχων, έτσι δεν μπορεί να αφεθούν στα κηρύγματα της «συναίνεσης» και να αποδεχτούν να μετατραπούν σε «συνεταίρους» της κρίσης και των ζημιών.