ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ: ΤΟ «ΦΟΒΗΤΡΟ» ΓΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΑΙΚΑ ΜΕΤΡΑ 2ο μέρος

Προσπάθεια αποπροσανατολισμού

Οσοι κοπιάζουν να περιοριστεί η συζήτηση σχεδόν αποκλειστικά στο θέμα των ελλειμμάτων, αποφεύγοντας να μπουν στην ουσία των οικονομικών εξελίξεων και των παραγωγικών σχέσεων, είναι ολοφάνερο ότι στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, από το κύριο και το πραγματικά ουσιαστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Προσπαθούν να υποβαθμίσουν ένα ζήτημα κατ΄ εξοχήν πολιτικό και κοινωνικό, που είναι η συνεχής χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων και η ανάγκη ανατροπής αυτής της πολιτικής συνολικά, σε θέμα διαχείρισης και ισοζυγίου, ανάμεσα στα κρατικά έσοδα και τις δαπάνες. Επιδιώκουν να συσκοτίσουν την ουσία και το περιεχόμενο της οικονομικής κρίσης, που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Θέλουν να παρακάμψουν τα αδιέξοδα που δημιουργεί το σύστημα, να παραγράψουν, τελικά το γεγονός ότι η κρίση - και κατ' επέκταση τα ελλείμματα - δεν είναι αποτέλεσμα ...κακών χειρισμών και λανθασμένων υπολογισμών, αλλά συνέπεια των ίδιων των αντιφάσεων που γεννά το εκμεταλλευτικό σύστημα των οικονομικών σχέσεων και οι οποίες εκφράζονται μέσα από την άσκηση των πολιτικών στήριξης της κυρίαρχης τάξης. Παράλληλα, κραδαίνοντας το φόβητρο των ελλειμμάτων, προετοιμάζουν το κατάλληλο κλίμα εκφοβισμού και εκβιασμού, ώστε να παροπλίσουν τις λαϊκές μάζες, ενόψει της προώθησης των νέων - στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο - αντιλαϊκών μέτρων και ρυθμίσεων.

Πριν από κάθε σχόλιο για το θόρυβο που έχει ξεσηκωθεί για τα ελλείμματα, είναι απαραίτητο να γίνουν τρεις παρατηρήσεις:

Πρώτη: Είναι εντελώς αυθαίρετο να υποστηρίζεται ότι ένα έλλειμμα της τάξης του 3% θεωρείται ανεκτό, ενώ κάθε ψηλότερο επίπεδο δημιουργεί αδιέξοδες παρενέργειες στην οικονομία. Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι και σε περιόδους στασιμοπληθωρισμού, αλλά και σε οικονομίες ισχυρότερες από την ελληνική υπήρχαν δημοσιονομικά ελλείμματα, πολύ υψηλότερα, χωρίς να έρθει η συντέλεια του κόσμου. Ο λόγος που η ΕΕ επιδιώκει τη μείωση των δημόσιων ελλειμμάτων συνδέεται με τις προσπάθειες εξεύρεσης ακόμα περισσότερων πόρων για τη χρηματοδότηση των διαφόρων επιχειρηματικών ομάδων.

Δεύτερη: Με ποια λογική, το δημόσιο χρέος θεωρείται απαγορευτικό να ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ της χώρας, τη στιγμή που λαϊκά νοικοκυριά με ετήσιο εισόδημα της τάξης των 30.000 και 35.000 ευρώ ωθούνται στις δαγκάνες του τραπεζικού δανεισμού, για στεγαστικά δάνεια 80.000 και 100.000 ευρώ, που αποτελούν το 285% του οικογενειακού ...ΑΕΠ.

Τρίτη: Το γεγονός ότι σηκώνεται τόσος θόρυβος για την (κατά την άποψη ΕΕ και κυβέρνησης) υπέρβαση κατά 2% στο έλλειμμα, δηλαδή, μιλάμε για ένα κονδύλι 4-5 δισ. ευρώ, τη στιγμή που μόνο τους τελευταίους μήνες έχει σημειωθεί κυριολεκτικά ένα όργιο οικονομικών ενισχύσεων του κεφαλαίου με αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, υποδηλώνει ότι η λεγόμενη υπέρβαση αξιοποιείται από τους κυβερνώντες για άλλους λόγους. Αξιοποιείται ως ευκαιρία, για να ενταθούν οι διαδικασίες προώθησης των αντιδραστικών επιλογών της Λισαβόνας.

συνεχίζεται...