Η ΓΡΙΠΗ...

Η γρίπη των χοίρων επαναφέρει το αιώνιο θέμα σχετικά με το πώς η ανάγκη για επαγρύπνηση όσον αφορά την δημόσια υγεία καταπίπτει στο επίπεδο μιας παγκόσμιας επιχείρησης που κανοναρχείται από τις επιδιώξεις των πολυεθνικών για τον προσπορισμό αστρονομικών κερδών.

Το φάρμακο, εν ολίγοις δεν είναι δημόσιο αγαθό, αλλά «προϊόν» και «εμπόρευμα» κερδοσκοπίας.

Για παράδειγμα οι δυο εταιρείες - «Γκλάξο» (Glaxo) και «Ρος» (Roche) - που παράγουν τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται για τη γρίπη των πουλερικών και τη γρίπη των χοίρων, ασκούν το «δικαίωμα» που τους παρέχει ένα πολιτικό και οικονομικό σύστημα που έχει για προμετωπίδα του το «ο θάνατός σου - η ζωή μου»: Αποτρέπουν (σ.σ.: στην ουσία απαγορεύουν) την παραγωγή εκείνων των ποσοτήτων φαρμάκων που είναι απαραίτητα, ώστε να κρατούν ψηλά την τιμή και να κερδοσκοπούν με τον πανικό, αλλά και με τη γρίπη, εφόσον αυτή εκδηλωθεί.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις αρχές της δεκαετίας του '90, η Ινδία και η Βραζιλία αποφάσισαν να σπάσουν την πατέντα των φαρμάκων που κατείχαν οι φαρμακοβιομηχανίες και προχώρησαν στην παραγωγή αντιγράφων - και εξίσου θεραπευτικών - φαρμάκων για την αντιμετώπιση του έιτζ. Το αποτέλεσμα ήταν το ποσό των 10.000 - 15.000 δολαρίων που απαιτούνταν για την ετήσια θεραπεία ενός ασθενή έιτζ, να πέσει κατά 95%!

Τότε ακριβώς «επενέβησαν» οι φαρμακοβιομηχανίες και το 1994 και στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) επέβαλαν τη συμφωνία TRIPS. Οπως προέβλεπε εκείνη η συμφωνία, για μια τουλάχιστον 20ετία, η εταιρεία που θα ανακάλυπτε κάποιο φάρμακο θα είχε την απόλυτη «πνευματική» ιδιοκτησία του.

Ενεκα, όμως, της «φιλανθρωπίας» τους, οι φαρμακοβιομηχανίες υποσχέθηκαν ότι θα έκαναν δεκτό το αίτημα να σπάει η πατέντα τους, εφόσον ετίθετο ζήτημα δημόσιας υγείας. Υπό μία προϋπόθεση: Εκείνος που θα αναλάμβανε την παραγωγή των αντιγράφων φαρμάκων θα ήταν η εγχώρια φαρμακοβιομηχανία κάθε χώρας. Μόνο που εδώ υπάρχει μια σημαντική «λεπτομέρεια»: Οι περισσότερες φτωχές χώρες δε διαθέτουν εγχώρια φαρμακοβιομηχανία...