ΤΑ "ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ"

Οι αξιωματούχοι της ΝΔ, τα κρατικά και φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ επιδεικνύουν σαν αδιαφιλονίκητη απόδειξη του «κύρους» του Ελληνα πρωθυπουργού, αλλά και της «δόξας» της Ελλάδας, τις φωτογραφίες και τα πλάνα από τη συνάντηση του κ. Καραμανλή με τον Ομπάμα. Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, ενίσταται, και, συνεπικουρούμενο από τα φιλικά του ΜΜΕ, υποστηρίζει ότι αν στη θέση του Καραμανλή, κατά τη συνάντηση με τον Ομπάμα, ήταν κάποιος Ελληνας πρωθυπουργός με μεγαλύτερο «κύρος» από αυτό του Καραμανλή, όπως ο Γ. Παπανδρέου, για παράδειγμα, τότε και η «δόξα» της Ελλάδας θα ήταν μεγαλύτερη...

Με δυο λόγια, τα πράγματα, όσον αφορά στην εξωτερική πολιτική της χώρας, αλλά και στη διαχείριση εννοιών όπως εθνική ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία και εθνική αξιοπρέπεια, όπως εξελίσσονται στο πεδίο της δικομματικής αντιπαράθεσης, θα ήταν κωμικά, αν δεν ήταν θλιβερά.

Η Ελλάδα, στα πρόσωπα των «καταλληλότερων» να την κυβερνούν, εμφανίζεται σαν μια χώρα «λιγωμένη» στα πόδια του Ομπάμα, μια χώρα «εκστασιασμένη» και «κολακευμένη» καθώς κέρδισε μια κλεφτή ματιά του «Ηγεμόνα».

Θα έμοιαζε περισσότερο με φτηνό αφήγημα σαν αυτά που περιλαμβάνονται στα περιοδικά μόδας. Κι όμως, πρόκειται για την επίσημη στάση των δύο «μεγάλων» κομμάτων, παραμονές της επετείου της αμερικανοκίνητης χούντας των συνταγματαρχών, τον Απρίλη του '67...

Η Ελλάδα, μια χώρα θύτης και θύμα στο πλαίσιο των «συμμαχιών» που της έχει επιβάλει η άρχουσα τάξη, κορδώνεται που ο Αμερικανός Πρόεδρος αποκάλεσε «φίλο» του τον πρωθυπουργό της.

Αλλά αυτή η Ελλάδα, που θέλουν να την εμφανίζουν «γοητευμένη» από τα γλυκόλογα του χολιγουντιανού Προέδρου, δεν είναι η Ελλάδα του ελληνικού λαού. Αν ήταν, τότε θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι ο ελληνικός λαός θεωρεί «τιμή» του την ύπαρξη και λειτουργία της βάσης της Σούδας στο έδαφός του. Θα έπρεπε να υποθέσουμε ότι ο ελληνικός λαός ένιωσε «περηφάνια», όταν ο Μπους κατέταξε την Ελλάδα στην πρώτη σειρά των «πρόθυμων συνεργατών του» κατά την εισβολή του στο Ιράκ. Αν ήταν, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο ελληνικός λαός «ψήλωσε», όταν άκουσε τον Κλίντον να «συγχαίρει» την Ελλάδα για το ρόλο της στο βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας. Αν ήταν, τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ο ελληνικός λαός αισθάνθηκε ικανοποίηση και όχι βαθιά, βαθύτατη ντροπή, ακούγοντας τον Σημίτη να «ευχαριστεί» τις ΗΠΑ για τα Ιμια.

Η Ελλάδα του ελληνικού λαού, παρά τους ισχυρισμούς του Καραμανλή, του Παπανδρέου, της Μπακογιάννη, ούτε είχε ούτε έχει «κοινούς στόχους» και «κοινές αξίες» με τις ΗΠΑ, είτε όταν ο Μπους βομβαρδίζει τη Βαγδάτη, είτε όταν ο Ομπάμα οργανώνει νέα αποβατικά τάγματα στο Αφγανιστάν.

Κοινότητα συμφερόντων με τις ΗΠΑ έχει το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο της Ελλάδας, που μέσω της πρόσδεσης της χώρας στο άρμα των συμμαχιών επιδιώκει (από την εποχή κιόλας του «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας!») την αναβάθμισή του στην πυραμίδα των συνενόχων του πολεμοχαρών, ενισχύοντας έτσι τους μηχανισμούς θωράκισης της εξουσίας του έναντι του «εχθρού λαού» και στρέφοντας την αντιλαϊκή πολιτική του, τόσο εντός, όσο και εκτός των συνόρων.