Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ

Ο Παυλίδης τους και ο Μανούσης τους. Οι «Πανάγοι» τους και οι «κουμπάροι» τους. Ο Αρσένιος και ο Εφραίμ τους. Οι ανταλλαγές, οι λαμογιές και τα συμβολαιογραφικά. Ο Σίκατσεκ και ο Τσουκάτος τους. Ο ετήσιος τζίρος της «Ζήμενς» και τα ποσοστά της μίζας. Οι «φούσκες» και τα δομημένα ομόλογα, τα «κότερα» και «οι σύντροφοι που πλουτίσανε».

Ο κόσμος τους...

Στον κόσμο τους κάθε τρία δευτερόλεπτα κι ένα ακόμα παιδί πεθαίνει από την πείνα. Κάθε τρεις μέρες κι ένας ακόμα εργάτης χάνει τη ζωή του στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα.

Στον κόσμο τους οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεργολάβοι, οι εφοπλιστές, κερδίζουν κατά μέσο όρο 40 εκατομμύρια ευρώ τη μέρα. Κάθε μέρα.

Στον κόσμο τους ο εργαζόμενος πρέπει να ζήσει με 700 ευρώ βασικό, ο συνταξιούχος με «αύξηση» ένα ευρώ.

Στον κόσμο τους το 30% των νέων βουλιάζει στην ανεργία και οι γυναίκες «εξισώνονται» με τους άντρες δουλεύοντας μέχρι τα 65.

Στον κόσμο τους, όταν λένε «ανάπτυξη» εννοούν χλιδή και ξιπασιά για τους λίγους. «Κρίση» στον κόσμο τους σημαίνει νέα βάρη, νέες θυσίες για τους πολλούς.

Ο κόσμος τους δεν είναι αιώνιος. Δεν είναι ο μοναδικός που υπάρχει. Υπάρχει κι άλλος δρόμος. «Ο δρόμος ο πιο μακρινός» που, όπως έλεγε ο Ρίτσος, «είναι ο πιο κοντινός».

Σε αυτόν τον άλλο δρόμο οι άνθρωποι δε σμίγουν τα χέρια τους για να ανταλλάξουν μετοχές, για να μοιράσουν μίζες, για να σφετεριστούν ό,τι δημιούργησαν οι άλλοι.

Σε αυτόν τον άλλο δρόμο το μέλλον γράφει «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Σε αυτό το δρόμο, οι άνθρωποι «Οταν σφίγγουν το χέρι» τότε, ναι, «ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο» που θα 'ρθει.