ΠΕΡΙΤΤΕΣ ΟΙ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ

Περιττή μάλλον η σύσταση του Χ. Αλμούνια για περαιτέρω μείωση των μισθών και του «κόστους εργασίας» στη χώρα μας στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Σε αυτή ακριβώς την κατεύθυνση κινούνται εδώ και χρόνια με συνέπεια και εντεινόμενους ρυθμούς τα κόμματα στη χώρα μας. Δεν κρύβουν μάλιστα ότι η κρίση είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για βάλουν σε εφαρμογή αντεργασιακά σχέδια που έχουν έτοιμα στα συρτάρια τους. Το σημαντικότερο βέβαια μέτρο για τη μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους είναι η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, με ταυτόχρονη κατάργηση των εργατικών δικαιωμάτων. Δεν έχουν κάνει και λίγα μέχρι τώρα οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις, που έγκαιρα είχαν ψηφίσει νόμους για την εκ περιτροπής απασχόληση, έχουν επεκτείνει την ελαστική απασχόληση στις πρώην ΔΕΚΟ και το δημόσιο τομέα, έχουν επιβάλει την ανασφάλιστη εργασία, ενώ δε δίστασαν βέβαια να μειώσουν «απευθείας» και τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με το διαρκές «πάγωμά» τους. Χειροπιαστό αποτέλεσμα της κυρίαρχης πολιτικής είναι ότι το «μερίδιο» των μισθών ως ποσοστό του ΑΕΠ έχει πέσει αισθητά τα τελευταία χρόνια. Οι πάντες βέβαια γνωρίζουν ότι αυτή η μείωση του «κόστους εργασίας» ενίσχυσε σημαντικά την ανταγωνιστικότητα και την υπερκερδοφορία των μονοπωλίων.