ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ: ΣΤΗΝΟΥΝ ΕΚ ΝΕΟΥ ΣΚΗΝΙΚΟ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ -Β'-

Πενήντα χρόνια η ίδια ιστορία...

Μόνο που δεν πρωτοτυπούν ούτε αυτοί. Τα ίδια ακριβώς προσχήματα επιστράτευε η άρχουσα τάξη από τη δεκαετία του 1950! Ιδού πώς καταγράφει Εκθεση του υπουργείου Συντονισμού το 1959 , εδώ και μισόν αιώνα δηλαδή, τα προβλήματα του Ασφαλιστικού: «Περιορισμένα τα δυνάμενα να διατεθούν διά την κοινωνικήν ασφάλισιν μέσα. Το ποσοστό (της κοινωνικής ασφάλισης εις το ΑΕΠ) δέον να θεωρηθεί ήδη λίαν υψηλό». Και ακόμα: «Το ελλειμμα (...) αποτελεί το πλέον σοβαρόν και επείγον πρόβλημα της κοινωνικής ασφαλίσεως».

Βέβαια, αυτό δεν εμπόδισε την κυρίαρχη τάξη και τις κυβερνήσεις της, για πενήντα χρόνια να λεηλατούν τα αποθεματικά των Ταμείων, να τα παρακρατούν άτοκα για να εξασφαλίζουν τζάμπα χρήμα στις επιχειρήσεις. Τόση ήταν η αγωνία τους για τα οικονομικά προβλήματα του ασφαλιστικού συστήματος και για τα «περιορισμένα μέσα» που διέθετε, ώστε μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια, σχεδόν 60 δισεκατομμύρια ευρώ, κεφάλαια δηλαδή που είναι δύο φορές η σημερινή περιουσία των Ταμείων, να κάνουν φτερά... Να γίνουν εργοστάσια, επιχειρήσεις, καράβια και τράπεζες στα χέρια των "λίγων".

Σχεδόν μια εικοσαετία τώρα, όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι κατέληγαν σε αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης σε μείωση των συντάξεων και χειροτέρευση όρων και προϋποθέσεων συνταξιοδότησης. Αυτό «ψήνουν» και τώρα οι διάφορες Εκθέσεις, είτε του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, είτε της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής. Ούτε όμως στις «προτάσεις» τους λένε τίποτα καινούριο. Τούς έχουν προλάβει, οι όμοιοί τους, εδώ και μισόν αιώνα.

Να τι διαπίστωνε η ίδια επιτροπή του υπουργείου Συντονισμού το 1959: «Ανάγκη αναμορφώσεως της όλης νομοθεσίας διά να τεθούν βασικαί αρχαί»! Και μάλιστα «ενδεικτικώς» εστίαζε στο τι έπρεπε να αλλάξει: «υπερβαλλόντως επιεικείς προϋποθέσεις συνταξιοδοτήσεως», «εξαιρετικώς χαμηλά όρια ηλικίας (σ.σ. συνταξιοδότησης)», «ισοπεδωτικός τρόπος υπολογισμού συντάξεως».

Αν όλα αυτά, τα ξαναδιαβάζουμε στις Εκθέσεις που προαναφέραμε, αν σήμερα τα ακούμε από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, αν τα 'χει στο πρόγραμμά του το ΠΑΣΟΚ, αυτό δε συμβαίνει λόγω σύμπτωσης. Γιατί, ανέκαθεν, από την ίδρυση των πρώτων Ταμείων και παρά τους αγώνες των εργαζομένων, το μεγάλο κεφάλαιο δεν έπαψε να αντιμάχεται κάθε κοινωνική κατάκτηση, να εποφθαλμιά τα αποθεματικά και τις εισφορές των εργαζομένων, σταθερά να επιδιώκει να κάνει πιο φτηνή την τιμή της εργατικής δύναμης, είτε αυτό αφορά άμεσα το μισθό, είτε τις άλλες δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα (π.χ. Υγεία, Πρόνοια, συντάξεις).