Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΦΕΡΝΕΙ...ΚΕΡΔΗ ΑΜΥΘΗΤΑ!

Αν έχεις δουλέψει αυτόν το μήνα έστω και μια ώρα τη βδομάδα, τότε, σύμφωνα με τον τρόπο που μετρούν την ανεργία οι υπηρεσίες της ΕΕ (και της Ελλάδας) δε θεωρείσαι άνεργος! Ποια αξιοπιστία μπορεί, επομένως, να υπάρξει στις ανακοινώσεις που εκδίδουν σχετικά με το πραγματικό ποσοστό της ανεργίας;

Επιπλέον: Αυτή τη στιγμή, και πέρα από τους 450.000 επίσημα καταγεγραμμένους ανέργους, στην Ελλάδα εφαρμόζονται 42 μορφές της λεγόμενης «ευέλικτης εργασίας», που αφορούν σε περίπου 1.000.000 ανθρώπους. Με άλλα λόγια, μιλάμε για πραγματική ανεργία που ξεπερνά σε κάθε περίπτωση το 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Στα στοιχεία αυτά θα πρέπει να προστεθεί το εξής: Ολη την προηγούμενη 20ετία, περίοδος που χαρακτηρίστηκε από υψηλούς ρυθμούς «ανάπτυξης» (δηλαδή, από εξωφρενική κερδοφορία για τις μεγάλες επιχειρήσεις) υπολογίζεται ότι κατά μέσο όρο δημιουργούνταν κατ' έτος 35.000 νέες θέσεις εργασίας. Το ίδιο διάστημα, όμως, κάθε χρόνο, οι άνθρωποι που ζητούσαν να μπουν για πρώτη φορά στην παραγωγική διαδικασία ξεπερνούσαν τους 75.000. Με άλλα λόγια, ακόμα και την περίοδο της οικονομικής «άνθησης» και της ευημερίας των αριθμών, τουλάχιστον 40.000 άνθρωποι κατ' έτος προστίθενται στον εργασιακό Καιάδα, συναπαρτίζοντας το λεγόμενο από τους οικονομολόγους και ως «απόθεμα ανεργίας».

Επιπροσθέτως, οι διάφορες πολιτικές που ακολουθήθηκαν στο όνομα της «ενεργητικής αντιμετώπισης της ανεργίας», με κύρια την επιδότηση των ...βιομηχάνων μέσω προγραμμάτων για την επαγγελματική επανακατάρτιση ανέργων, είχαν το εξής αποτέλεσμα: Οι 7 στους 10 «επανακαταρτιζόμενους» επέστρεψαν στην ανεργία.

Τα στοιχεία αυτά από μόνα τους αποτελούν μια «άψυχη στατιστική». Αν, όμως, ιδωθούν σε συνδυασμό με δύο ακόμα στοιχεία

• ότι είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που η ΕΕ καλεί τα κράτη - μέλη της να εφαρμόσουν στο σύνολο της οικονομίας το μέτρο της «μερικής ανεργίας», δηλαδή το μοντέλο των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Μίχαλου για «τρεις μέρες εργασία - τρεις μέρες ανεργία»
• και ότι η Ελλάδα είναι η χώρα στον πλανήτη, όπου όλα αυτά τα χρόνια το μεγάλο κεφάλαιο παρουσιάζει τα υψηλότερα (μετά το Μεξικό) επιχειρηματικά κέρδη ανά εργαζόμενο,

τότε αυτές οι ουρές της ανεργίας παίρνουν την πραγματική τους διάσταση: Ισοδυναμούν με ένα μαζικό «νεκροταφείο» δικαιωμάτων, με μια «έρημο» ελπίδων, με ένα όλο και διευρυνόμενο «κρεματόριο» στυγνής εκμετάλλευσης για τα χιλιάδες και χιλιάδες θύματα ενός αδυσώπητου πολέμου εναντίον του εργαζόμενου λαού.