ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ...

Ας μιλήσει η Ιστορία, παλιότερη και νεότερη:

• Το 1897 η Ελλάδα ήταν η χώρα του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Πράγματι, αυτή ήταν η εικόνα της ζωής του ελληνικού λαού. Εκείνη την ίδια περίοδο ήταν, όμως, που, δίπλα στην απόλυτη μαζική φτώχεια, η συσσώρευση πλούτου γιγαντωνόταν σε τέτοιο βαθμό στα χέρια κάποιων, όπως ο Συγγρός (γνωστός για τη φιλοπατρία του από την υπόθεση με τα «Λαυρεωτικά»), ώστε να αγοράζουν εσαεί τίτλους περί «εθνικής ευεργεσίας»...

• Από τη δεκαετία του '50 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70 στην Ελλάδα συνέβη το λεγόμενο οικονομικό θαύμα. Ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας κυμάνθηκε όλη αυτή την περίοδο κατά μέσο όρο στο 7%, δεύτερος παγκοσμίως, μετά από αυτόν της Ιαπωνίας! Αλλά εκείνη ακριβώς την εποχή του «οικονομικού θαύματος», όταν «χτίζονταν» οι Μποδοσάκηδες, τα εκατομμύρια των Ελλήνων ζούσαν το «θαύμα» της ξενιτιάς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για ένα κομμάτι ψωμί...

• Η κρίση της δεκαετίας του '80 έφερε το «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» λιτότητας. Ο λαός είδε τους μισθούς και τις συντάξεις του να «παγώνουν». Αλλά στο τέλος της δεκαετίας κάποιοι άλλοι είχαν κερδίσει: Οι βιομήχανοι, με την ολοκλήρωση του δίχρονου της λιτότητας, είχαν αυξήσει τα κέρδη τους κατά 108%...

• Η δεκαετία του '90 και οι αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν μια ακόμα περίοδος «τρελών» ρυθμών «ανάπτυξης». Ποιοι ωφελήθηκαν; Στοιχείο πρώτο: Όλη αυτή την περίοδο η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως , μετά το Μεξικό, όσον αφορά τη σχέση αύξησης των επιχειρηματικών κερδών ανά εργαζόμενο. Στοιχείο δεύτερο: Την ίδια περίοδο η εισοδηματική «ψαλίδα» μεταξύ του 10% των πλουσιότερων και του 10% των φτωχότερων Ελλήνων αυξήθηκε κατά 6,5 φορές! Πρόκειται για τη δεύτερη επίδοση, παγκοσμίως, μετά από αυτήν της Τουρκίας...

Ποιος, επομένως, θα πληρώσει (και) την παρούσα κρίση; Οι ίδιοι που πλήρωσαν και την ...«ανάπτυξη»! Αυτό συνέβαινε πάντα. Αυτό θα συμβεί και τώρα, εφόσον η εξουσία του κεφαλαίου παραμείνει αδιατάρακτη, γεγονός που καθιστά τόσο την κρίση όσο και την «ανάπτυξη» τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της εκμετάλλευσης, που παράγει το σύστημα που όλοι εμείς, θέλοντας και μη, υπηρετούμε. Χωρίς όμως να κάνουμε την ελάχιστη προσπάθεια για να σταματήσουμε να το υπηρετούμε.