ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

Προχτές ανακοινώθηκε από τον ΟΟΣΑ ότι αυτήν τη στιγμή περίπου 1,8 δισεκατομμύρια εργαζόμενοι στον κόσμο, δηλαδή πάνω από το 50% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, εκβιάζονται και δέχονται να εργάζονται χωρίς σύμβαση και χωρίς καμία κοινωνική ασφάλιση. Σύμφωνα, δε, με τη σχετική ανακοίνωση, ο αριθμός αυτός προβλέπεται ότι θα αυξηθεί έως το 2020 στα 2/3 του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού.

Και εδώ τίθεται το εύλογο ερώτημα: Τι, άραγε, συμβαίνει; Τελικά, η κρίση θα κρατήσει μια δεκαετία (και βάλε) ή, μήπως, οι επιπτώσεις και τα βάρη που (τάχα μου «προσωρινά») καλούνται να τα αποδεχτούν οι εργαζόμενοι από όσους προκάλεσαν την κρίση, έχουν αποφασίσει (αυτοί που δημιούργησαν την κρίση) να τα επιβάλουν ως μόνιμο και παντοτινό καθεστώς στις πλάτες των εργαζομένων;

Η απάντηση είναι προφανής: Η επίκληση της κρίσης, η επαναλαμβανόμενη κρισιακή καταστροφολογία, ώστε να δημιουργείται ένα κλίμα πανικού και γενικευμένου φόβου στους λαούς, με στόχο να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους, είναι η καλύτερη «ευκαιρία» για τους κεφαλαιούχους, ώστε να μετασχηματίσουν τη σημερινή κρίση σε διαρκή εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα.

Κάθε υποχώρηση, επομένως, του λαϊκού κινήματος, σήμερα, κάθε συμβιβασμός, «συναίνεση» και συνδιαλλαγή με την άρχουσα τάξη, όπως συνιστούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, δεν υπονομεύει μόνο το «τώρα» των εργαζομένων. Ναρκοθετεί και το «αύριο» των κοινωνικών στρωμάτων.